De kleine boeren, die maar weinig bezittingen hadden en meestal een ambacht beoefenden als bijverdienste, werden "kleinhäusler" genoemd. Ofwel richtten zij thuis een kleine werkplaats in, ofwel gingen zij "auf die Stör", d.w.z. op pad. Op het platteland was het gebruikelijk om de ambachtslieden in huis te halen in plaats van naar hen toe te gaan. Daarom trokken bijvoorbeeld kleermakers, schoenmakers en wevers van boerderij naar boerderij en maakten schoenen en kleding voor de hele familie. De vergoeding bestond uit kost en inwoning. In de late herfst werd ook in natura betaald, b.v. in de vorm van graan, maanzaad of brood. De boerin kookte vaak op zondag als de ambachtslieden in huis waren, om haar reputatie hoog te houden. De ambachtslieden trokken veel rond op hun zwerftochten en kenden dus veel nieuwtjes. Dit was een welkome afwisseling in de dagelijkse routine van de boeren.

Handwerk in de wintermaanden

De wintertijd is een van de rustigere perioden van het jaar op de boerderijen in Zuid-Tirol. Toen hielden zelfs de voltijdse boeren zich bezig met handwerk voor eigen gebruik. Deze boeren, met acht of meer stuks vee in de stal en akkerland, hoefden gedurende het jaar geen extra werk te verrichten. Op elke boerderij was er een werkplaats voor werk, die gebruikt werd voor het repareren en herstellen van de landbouwwerktuigen. Daarnaast maakten de boeren verschillende voorwerpen voor dagelijks gebruik: Er werden manden gevlochten, harken gemaakt of borden, kommen en houders voor wetstenen gedraaid van dennenhout op de draaibank. Terwijl de mannen vooral met hout werkten, legden de vrouwen zich vooral toe op de wolverwerking.

In veel gevallen werden de ambachtelijke vaardigheden van generatie op generatie doorgegeven, wat ook nu nog heel vaak gebeurt. Van grootouders op ouders en vervolgens op kinderen en kleinkinderen worden de waardevolle vaardigheden gewetensvol en geduldig doorgegeven, zodat ze niet worden vergeten.