De basis voor zijn vlechtwerk vindt hij vooral op de bergweiden, maar niet alleen daar. Van zijn strooptochten door het eigen bos brengt de jonge boer ook takken van de hazelaar, de lariks en de berkenboom mee. Terug in het atelier worden deze zo behandeld, dat ze gevlochten kunnen worden. Met een scherp mes brengt hij een inkeping aan in de takken van de hazelaar. Dan legt hij ze over zijn knie en breekt er handig lange, even dikke twijgen af. “Hiervoor heb je veel tijd, geduld en handigheid nodig”, vertelt Paris, terwijl hij met geoefende bewegingen de bast van de takken snijdt. Daarna maakt hij de 'ribben', het geraamte waar hij handig de ene na de andere twijg omheen vlecht. Als de twijgen te droog zijn, moeten ze eerst in kokend water worden geweekt, voordat ze gebogen kunnen worden.

Met vlechtwerk kun je eindeloos variëren, dat blijkt wel uit de vele voorwerpen die de boer heeft gemaakt. Zijn atelier staat vol met prachtige manden in alle soorten en maten, decoratieve onderzetters, windlichten, bloempotten, lampen en nog veel meer. “De vlechtkunst kan terugblikken op een meer dan 2000 jaar oude traditie. Als je eeuwenoude technieken combineert met nieuwe ideeën, maak je van vlechtwerk echte blikvangers voor huis en tuin”, daarvan is de kunstenaar overtuigd. De schoonheid van elk gevlochten voorwerp zit in de details. Alleen als de vlechter beschikt over voldoende geduld en ervaring, kan hij zelfs de kleinste foutjes vermijden. Dat geldt ook voor het vlechten met wol, waar hij sinds kort helemaal warm voor loopt. Hiervoor gebruikt hij het liefst wol van bergschapen uit het Val d'Ultimo. In combinatie met hout ontstaan de mooiste werkstukken.